Ilham Əliyevin son “əfv fərmanı”nı “humanizmin təntənəsi” kimi sırımağa çalışanları başa düşürəm. Onlar üçün bu, krala yarınmaq, kraldan “insanlıq abidəsi” yaratmaq üçün bir fürsətdir.
Oysa bu “əfv fərmanı” Azərbaycan hakimiyyətinin üzündəki maskanı növbəti dəfə düşürdü, onun gerçək üzünü hər kəsə göstərdi. Təsəvvür edin, bunlar məhkəmənin, həm də Avropa Insan Haqları Məhkəməsinin “Eynullanı dərhal azad edin” qərarını qulaqardına vurdular, eşitməzdən gəldilər, Eynullanı məhz əfv fərmanı ilə azadlığa buraxdılar. Beləcə, hüququn Azərbaycanda nə qədər gücsüz, nə qədər gərəksiz bir məfhuma çevrildiyini ortaya qoydular. Beləcə, məhkəmələrin Azərbaycanda “altıncı barmağa” çevrildiyini, kəsilib atılması gərəkdiyini ortaya qoydular. Beləcə, Azərbaycanda hakimlərin belə, hakiminin olduğunu ortaya qoydular.
Bir sözlə, sonuncu “əfv fərmanı” ilə bizdə hüquqa olan-qalan güvən, sayğı, etibar da sarsılmışdır. Növbəti dəfə isbatlanmışdır ki, günahsız bir insanın azadlıqda olması üçün hüquq heç bir rol oynamır, hüquq heç bir təsir imkanına malik deyil, bunun üçün illah ki, bir nəfərin iradəsi lazımdır.Hələ utanmadan bunun adını “humanizm” də qoyurlar. Amma burnu fırtıqlı bağça uşağı da bilir ki, hüquqa sayğının olmadığı yerdə humanizmdən danışmaq susuz hovuzda üzmək kimi bir şeydir.
Yəni, dediyim odur ki, hüququn iradəsinin üzərinə iradə qoymağın adı əsla və əsla humanizm ola bilməz. Bunun adı bütün dünyada faşizmdir, despotizmdir, xəbəriniz olsun. Hər şeyi və hər kəsi adı ilə çağırmaq isə vicdanlı, əxlaqlı, dürüst olduğunu iddia edən istənilən şəxsin boynunun borcudur.Hüququn olmadığı yerdə bir əfv fərmanının adını humanizm qoymaq oğlunun adını Fatma qoymaq kimi bir şeydir. Qızının adını Məhəmməd qoymaq kimi bir şeydir. Oğlunun adını heç vaxt Fatma qoymayacaq, qızının adını heç vaxt Məhəmməd qoymayacaq adamların, çıxıb hüquqa sırtını çevirənlərin imzaladığı əfv fərmanının adını “humanizm” qoymasından böyük əxlaqsızlıq və riyakarlıq yoxdur.
Lukaşenkonun təşəkkürünün səbəbi
Xatırlayacaqsınız, keçən günlərdə Lukaşenkonun Azərbaycana şükranlarla dolu bir açıqlaması vardı, çətin anlarında onu tək qoymadığına görə Ilham Əliyevə yerdən göyədək razılıq edirdi.
Bizim kralın Lukaşenkonu necə tək qoymadığını soruşsanız, bunun cavabı çox bəsitdir: adama dünənədək “Avropanın sonuncu diktatoru” deyirdilər, təbii, buna görə də üzülürdü, canı sıxılırdı, darıxırdı, darılırdı. Amma Ilham Əliyevin sayəsində artıq ona “Avropanın son iki diktatorundan biri” deyirlər.Bir insana özünü yalnız hiss etdirməməkdən böyük nə yaxşılıq ola bilər?! Siz olsanız, Lukaşenkonun yerinə, təşəkkür etməzdinizmi?
Bilmək istədiyim üç şey
BIR: Bir zamanlar “bitərəf dəvəquşu kimi bir şeydi, nə dəvədi, nə quşdu” deyən Fazil Qəzənfəroğlunun, Azərbaycan hakimiyyəti “Qoşulmayanlar Bloku”na qoşulub “neytral” olduqdan sonra da həmin fikrində qalıb-qalmadığını…
IKI: ABŞ-ın Iqbal Ağazadəni “Azərbaycan parlamentində yeganə müxalifətçi deputat” elan etdikdən sonra, dünyada hakimiyyətdəki birinci adamı öz adıyla tənqid etməyə cəsarəti çatmayan başqa bir müxalifətçinin olub-olmadığını…
ÜÇ: Fəzail Ağamalının soyadından xoşlanıb-xoşlanmadığını…
