“Azadlıq” və “Yeni Müsavat” qəzetlərinin məhkəmə cərimələri və hesablarına qoyulan həbslərlə bağlı danışan PA rəsmisi Əli Həsənovun “vətəndaşın şərəf və ləyaqətinin müdafiəsi üçün məhkəməyə müraciət etmək hüququndan” bəhs etməsi qədər gülməli arqument düşünüb-tapmaq mümkün deyil.
Hansı vətəndaşdan söhbət gedir? Bu ölkədə “şərəf və ləyaqət” yalnız məmurlardamı var? Qəzetlər qərəzlidirsə və “vətəndaşların” şərəfini ağlar günə qoyursa, niyə yalnız məmurlar məhkəməyə müraciət edirlər?
Niyə yalnız müxalif qəzetlərin yazıları gündəmə gələndə məmurlar şərəf və ləyaqət barədə düşünəsi olurlar? Metropoliten rəisi Tağı Əhmədov bu boyda xalqın – vətəndaşların – gözü qarşısında “burcutma” sözünü dilə gətirəndə, “harda işsiz naxçıvanlı varsa, gəlsin, ölməmişəm ki!” fikri ilə millətin arasına ayrı-seçkilik salanda, Nəqliyyat nazirinin oğlu, ZQAN prezidenti Anar Məmmədov sosial şəbəkədəki paylaşımında savadsızlığını çılpaqlığı ilə ortaya qoyanda “şərəf və ləyaqəti” yerində qalır, ancaq qəzetlər onları tənqid edəndə “şərəfləri” tapdanır, “işgüzar nüfuzlarına” ziyan dəyir?
“Ayı yeyib” yazmaq – Anar Məmmədovun şərəf və ləyaqətini təhqir etməkmiş. Niyə? Ayıya nə var ki: canlı heyvandır, insanın ac vaxtı ayı əti yeməsinə də pis baxmazlar. Ancaq körpü yemək, daş, çınqıl, armatur, beton üyütmək dəhşətlidir; insanların haqqını, on illərlə tikib-qurduğu əmlakını basıb yemək şərəf və ləyaqət məsələsidir…
Eyni məktəbi yapon şirkətinin 95 min, Azərbaycanın isə 1 milyondan artıq pula tikməsi kimin şərəfinə və ləyaqətinə yazılmalıdır? Əgər yol ötürücüsü dəyərindən qat-qat artıq vəsaitə və keyfiyyətsiz inşa olunursa; ölkədə cəmi 1 milyon 400 min iş yeri olduğu halda “son 8 ildə 1 milyon 100 min iş yeri açılıb” deyilirsə və bu məntiqlə 2003-cü ildə Azərbaycanda cəmi 300 min iş yerinin mövcudluğu iddia edilirsə, korrupsiyaya qarşı mübarizə adı altında korrupsiya və rüşvət meydan sulayırsa, bunlar kimin şərəfi və ləyaqətidir?
Şərəfini düşünən məmur öz vətəndaşı ilə münasibətlərinin qaydasında olmasının qayğısına qalar. Hər gün bu və ya başqa formada xırdabuynuzlu məmurlarla ünsiyyət qurmağa məcbur olan vətəndaşlar bilirsinizmi Azərbaycan hakimiyyətinin şərəfi və ləyaqəti haqqında nələr düşünür?
Çıxın küçələrə və baxın: şəhərin ən qaynar nöqtələrində tıxaclara yaxın gəlməyən polislərin dəstə-dəstə və 3-4 maşınla bir yerə toplaşması, istisnasız olaraq bütün sürücülərə çubuq qaldırması və kənardan müşahidə edənləri veclərinə almadan rüşvət yığması hansı şərəfin göstəricisidir? Şərəfli Gürcüstan, ləyaqətli Saakaşvilidir: bircə ayın içində polislərin “yol dilənçiliyi” aradan qaldırıldı. Indi bu qonşu ölkədə yol polisləri yolda qalan sürücülərə yardım edən “şərəfli və ləyaqətli” peşə sahibləridir. Bəs, bizdə necədir?
Iki gün əvvəl gözümün qarşısında sürücüləri saxlayıb, müxtəlif bəhanələrlə dilənçilik edən polislərdən o qədər əsəbiləşmişdim ki, “102″ qaynar xəttinə məlumat verdim. Inandırım sizi, bu eybəcər mənzərəni, ölkənin şərəf və ləyaqətinin necə alçaldığı müşahidə etməyin özü belə dəhşətliydi. Hanı nəticəsi?
Cəhənnəm olsun nəticəsi – guya iki polis “işdə yol verdiyi nöqsana görə” qovulsa, dilənçiliyə son qoyulacaq, məmur şərəfi özünə qayıdacaq?..
Avropa komissiyasının vitse-prezidentinin bloq yazısına baxın: Xanım Kroesin “prezident mənə siyasi məhbuslarla (!) görüşməyə imkan vermədi, aktivistlər forum vaxtı təzyiqə məruz qaldı, müşavirlərimin kompüterləri xak olundu; budurmu şəffaflıq?” sualının altındadır Azərbaycan məmurunun şərəfi!
ATƏT-in ölkəmizdəki səfiri Koray Torqayın “qanunlar işləmir” açıqlamasında, beynəlxalq mətbuatın Azərbaycan hakimiyyəti haqqında “mafioz”, “julik”, “ədəbsiz”, “oğru” sözlərindədir Azərbaycan məmurlarının ləyaqəti!
Şərəfiniz və ləyaqətinizin qayğısına qalansınızsa, dələduz Gülər Əhmədovaları içinizdən təmizləyin, sizə “julik, oğru, mafioz, ədəbsiz” deyənlərə “ədəbsiz, julik, oğru, mafioz” olmadığınızı sübut edin; Bakıda, “oğru hakimiyyətin” aqressiv basqıları altında və ədalətsiz məhkəmə şəraitində işləyən “Azadlıq”dan “şərəf və ləyaqəti qorumağa” nə var ki!..
Şərəf qoruyan “ədəbsiz, julik, mafioz, oğrular…”
•
