İdmana dövlət qayğısının məntiqi nəticəsi, ucalan bayraq, səslənən himn olmalıdır. Dövlətin qayğısı, idmançının illərlə çəkdiyi əziyyət məhz, bunun uğrunda, bu arzunun reallaşması üçün olmalıdır. Beynəlxlaq yarışların mahiyyəti də bundan ibarətdir. Daha Məmmədin, Ivanın şəxsiyytinin, gücünün təqdimatı üçün təşkil olunmur bu yarışlar. Bu yarışlarda dövlət də, idmançı da onlara məxsus atributun ucaldılmasından, səsləndirilməsindən həzz almalıdır. Amma başın üzərində ucalan bayraq, səslənən himn sənə məxsus deyilsə, sən bu həzzi yaşaya bilməzsən. Bu halda idmançı yalnız öz adı, aktivinə medal yazmağ uğrunda mübarizə aparacaq. Səni o bayrağa bağlayan heç bir səbəb olmayanda, o bayrağı ucaltmamış əyəcəksən, himn səslənəndə onu dünyanın gözü qarşısında bütün varlığınla səsləndirməyəcəksən, o həzzi yaşamayacaqsan. Bu hissləri yaşamadan əldə olunan qələbələr, göstərilən dövlət qayğısı, idmançının çəkdiyi əziyyət, olmaz olsun.
Bəli, ölkəmizdə bütün sahələri bürüyən korrupsiya, heç şübhəsiz ki, idmanımızdan da yan keçməyib. Hətta əksinədir, bu sahədə korrupsiyanın çiçəklənməsi üçün daha münbit şərait var. Bütün idman fedarasiyalarının başında nazir və komitə sədrlərinin əyləşməsi, əlavə şərhə ehtiyac qoymur. Təbii ki, onlar da əsas vəzifələrində rəhbər tutduqları yerliçilik, qohumbazlıq, şəxsi münasibətlərin əsas götürülməsi prinsipini, idmanımıza, ikinci dərəcəli vəzifələrinə də daşıyıblar. Lakin bu prinsiplər dövlət işlərində müəyyən müddətə keçərli olsa da, idmanda onlara söykənib nəinki real uğurlar əldə etmək, hətta bu uğuru imitasiya etmək belə mümkünsüzdür. Ona görə də, futbolumuz başda olmaqla, idmanın bütün başqa növlərində uğursuzluq qaçılmazdır. Ən yaxşı halda, müxtəlif beynəlxalq yarışları, olimpiyadaları əcnəbi idmançıların xidmətindən istifadə etməklə yola verib, işlərini bitmiş hesab edirlər. Aktivimizə yazılan medalların da əksəriyyəti onlara məxsudur. Bizə qalan, özümüzü idman ölkəsi elan etmək, buna görə dövlətin milyonlarını xərcləmək, nəticə etibarı ilə beynəlxalq yarışlarda əcnəbi idmançılarla təmsil olunmaqdır. Məsələn, 98-ci ildən qış olimpiyadasında iştirak edən bir ölkəni, 15 ildən sonra olimpiyadada bir nəfər belə yerli idmançının təmsil etməməsinə, idmana qayğıdan başqa, hansı adı istəsəniz, vermək mümkündür.
Müxtəlif ölkələrdən hazır idmançılar almaq, idmana qayğı hesab olunursa, o zaman ölkənin 50 şəhərində olimpiya komleksləri inşa edib, dünya səviyyəli bir idmançı yetişdirə bilməmək idmana münasibətin hansı formasıdır, buna nə ad vermək olar? Idmançı almaq dövlət qayğısıdırsa, bəs bu idmançıları yetişdirib dünyaya səpələyən ölkələrin idmana münasibətinə nə ad vermək olar? Idmana qayğı, dövlətə məhəbbət bu deyilmi? Azərbaycan bayrağı altında Soçiyə yollanmış italyan idmançı 100 medal qazansa belə, onu Italiya üçün, Italiya adına qazanacağ. Hansı bayrağın altında çıxış etməsindən asılı olmayaraq. Onun adı ən yüksək kürsüdə səslənəndə, heç kim Azərbaycan bayrağına baxmayacaq, onun adına istinad edəcəklər. Ona görə də, Dağıstandan tutmuş, Afrikanın ucqarlarına kimi idxal olunan bu idmançılar, yarışlara ölkəmizin bayrağı, himni altında yox, Beynəlxlaq Olimpiya Komitəsinin atributları altında qatılsa daha yaxşı olar. O zaman həm də bayrağımızın aşağılanma risqindən, himinmizin üstündən sükutla keçilməsini izləmək acısından da qurtulmuş olarıq.
Hələ bu idmançılara qalib olacaqları halda Azərbaycan dövləti adından 510ÿ000 dollar pul da vəd edilib. Hətta yerli idmaçılarla təmsil olunan ölkələr vəd olunan bu pulun yarısını belə öz idmançılarına vəd etməyiblər. Bəli, Azərbaycan dövləti adından başqalarına səxavət nümayişini durdurmaq həm də yerli idmançıların işidir. Xalq olaraq diqqət görsək, bütün dünyaya idmançı idxal etmək imkanlarımız var. Içimizdə yüzlərə olimiya, dünya çempionu olmaq iddiasında, gücündə olan insanlar var ki, yuxarıda dediyim prinsiplər bu adamları məhv edir, üzə çıxmasını əngəlləyir.
