Sizin diqqətinizi çəkdimi, bilmirəm, amma Əliyevlərdən bin Ladenin öldürülməsinə hələ də bir reaksiya yoxdur. Hər halda dünənədək – mən bu sətirləri yazanadək belə idi. Demokratiyadan söz düşəndə erməni terrorundan əziyyət çəkdiyimizi hamının gözünə soxan, insan haqları, söz azadlığı, azad seçki kimi məsələlərin qabağına Xocalı terrorunu dığırlayan bir zehniyyət “dünyanın bir nömrəli terrorçusu”nun öldürülməsini hələ də alqışlamayıb. Planetin irili-xırdalı bütün ölkələri ən müxtəlif səviyyələrdə bin Ladenin öldürülməsindən məmnuniyyətini ifadə edərkən, Allah qoymasa, “regionun lider dövləti”, iqtisadi inkişafı bütün dünya üçün “fenomen” olan bir ölkənin rəhbərliyində bu lal-dinməzliyin səbəbi nədir görəsən?
Ərəb dünyasında bir-birinin ardınca domino daşları kimi yıxılan diktatorların devrilməsini alqışlamadıqlarını anlayırıq – nə də olmasa, o dağa qar yağdı, bu dağa xəbərdi. Mübarəklər, bin əlilər, bəşər əsədlər həm də bunların kisəsindən gedir. Hər despotun çöküşü bunlara öz aqibətlərini, öz sonlarını xatırladır. Bəs dünyanın “terror beyni”nin ölümü qarşısında niyə səssizdirlər? Bin Əlinin yıxılmasını alqışlamırlar, başa düşürük, bəs bin Ladenin məhv edilməsinə niyə sevinmirlər? Niyə bütün tərəqqipərvər bəşəriyyət üçün bu qədər mühüm bir hadisə qarşısında dilsiz-ağızsızdırlar? Çünki özləri də elə bir növ tərəqqiyə qarşıdırlar, ona görəmi?
Hanı Elmar Məmmədyarov? Niyə danışmır? Dilini pişikmi yeyib? Eynulla Fətullayevin “terrora çağırış”a görə həbs edilməsinə qaz verən o deyildimi? Eynullanın “terrora çağırışı”ndan dəhşətli dərəcədə qorxduğunu, ürək-göbəyini yediyini deyən o deyildimi? Indi “dünyanın bir nömrəli terrorçusu” öldürülüb, niyə “çırt” səsini də çıxarmır?
Suallar çox oldu, fərqindəyəm. Bu təkcə ona görə deyil ki, cavablardan qaçıram. Cavabları oxucunun ixtiyarına buraxıram. Yox. Sadəcə, bu suallar cavabı özündə olan suallardır.
Bircə məqamı qeyd edim. ADNA-dakı terrorla bağlı bir məhkəmə qurdular, xatırlayacaqsınız. Axırı nə oldu? Nə olacaq, canım, həmişəki kimi, üz-gözlərinə bulaşdırdılar. Həmin terror aktı üzərindəki sirr pərdəsini qaldırmalı olan bir məhkəmə tam tərsinə, ağıllarda daha dərin şübhələr, daha mübhəm müəmmalar doğurdu. Bir terror aktını – yəni bir zorakılığı, bir vəhşiliyi gün işığına çıxarmalı, onun baiskarlarını cəzalandırmalı olan məhkəmə özü bir işgəncə prosesinə çevrildi. Etirafedici ifadələr almaq üçün məhkəməyə çıxarılanların başına gətirilməyən zorakılıq qalmadı. Hətta yaptokratlardan çıxıb bunu alqışlayanlar “kim işgəncə verib əcəb eləyib, onlara bu da azdır” deyənlər oldu.
Mən hələ Elmar Hüseynovu terror edənlərin azadlıqda əlini-qolunu sallaya-sallaya gəzməsini demirəm.
Mən hələ günün günorta çağı öldürülən bir generalın qatillərinə və sifarişçilərinə “qaşın üstə qara var” deyilməməsini demirəm.
Mən hələ Ziya Bünyadovun qətlinə fətva verənlərin və bu qətlin icraçılarının üzərinə qalın bir sirr pərdəsi çəkilməsini demirəm.
Indi bütün bunlardan sonra biz hakimiyyətdəkilərdən bin Ladenin ölümünə sevinmələrini, onun öldürülməsindən toy-bayram düzəltmələrini necə uma bilərik?
Xarici təsir məsələsi
Ilham Əliyev tez-tez deyir ki, heç bir xarici qüvvə Azərbaycanın müstəqil siyasətinə təsir edə bilməz. Artıq lətifəyə çevrilmiş bu sözləri dünən Gömrük Komitəsinin sədri Aydın Əliyevin açıqlamasını oxuyanda yenidən xatırladım. Sitat: “Xarici ölkələrdə qiymət artımı Azərbaycana da təsir edir”. Bəs nə oldu, heç bir ölkə Azərbaycana təsir edə bilməzdi?
Bunlar da belə ağıldan piyadadırlar: demokratiya, hüquq, azadlıq kimi işlərinə yaramayan məsələlər olanda “bizim öz yolumuz var, heç kim bizə təsir edə bilməz” deyirlər, amma işlərinə yarayanda, ölkədəki qiymət artımında inhisarçılığı, ən yüksək səviyyədə həyata keçirilən iqtisadi cinayətkarlığı malalamaq lazım gələndə məlum olur ki, xarici ölkələr bizə bal kimi təsir edə bilir.
Allah sizə ağıl versin, nə deyim?
